Tylko butów żal… O występach grupy teatralnej.

    Kiedyś trupa teatralna wędrowała po kraju za chlebem i oczywiście w poszukiwaniu sławy. My – stypendyści ZUS-u nie musimy kłopotać się o strawę codzienną, ale (jak większość ludzi) jesteśmy spragnieni pochwał i uznania. Może warto się potrudzić – taka myśl zakiełkowała w naszych głowach.
    Nasze  tournée rozpoczęliśmy od listopadowego występu w auli Społecznej Akademii Nauk przy ulicy Franciszkańskiej. Sala była wypełniona po brzegi, zwołano emerytów, rencistów, sprawnych i tych którzy  z trudem wdrapali się na II piętro. Wszystko przebiegało bez zakłóceń, aż do momentu występu Wandy i Mariana, który miał w imieniu Rappaporta prowadzić dialog z Goldbergiem. Niestety wieść o roli życia naszego kolegi dotarła do sądu, w którym zasiadał on jako ławnik i … rozprawę przedłużono. Marian nie dotarł na czas. Sytuację uratowała Ewa odczytując tekst. Były brawa, gratulacje, uściski, ale również jakiś niedosyt.

    23 stycznia poniosło nas do Starego Jaworowa, żeby umilić Babciom i Dziadkom ich święto. To miejsce dla nas bardzo przyjazne, wielokrotnie było nam dane występować tam i wysłuchiwać miłych słów, będących balsamem dla duszy i uszu. Specjalnie dla nas zamontowano scenę, na stołach ustawiono pyszności a  w wazonach kwiaty. Nic tylko występować i oczekiwać na pochwały. Ale i tym razem nie obyło się bez niespodzianek. Wicherkowi, gdy mówił o niebezpiecznych wiatrach ze wschodu smętnie opadł mikrofon umieszczony na statywie. Czyżby siła sugestii, a może działanie osób trzecich? Gdy występowała Wanda, statyw stracił równowagę i musiał być reanimowany. Na szczęście reszta przebiegła bez zakłóceń, występ bardzo się podobał. Byliśmy naprawdę usatysfakcjonowani.
    5 marca zaprzyjaźnieni kierowcy powieźli nas do Milikowic. Tam, dla kobiet spragnionych słowa teatralnego, zaprezentowaliśmy naszą „Prawdę czasu czy ekranu”. Było miło i smacznie dyskretnie rozglądaliśmy się po kątach milikowickiej świetlicy w poszukiwaniu tej, która nas tam przywiodła. I nic pusto, głucho!
    Kolejnym etapem wędrówki był Strzegom, który odwiedziliśmy dwa dni później. Do Centrum Kultury zaprosił nas Związek Emerytów i Rencistów. Na spotkanie przyszło więcej gości niż było zaproszonych. Trzeba było walczyć o krzesła, żeby nasi mieli na czym usiąść. Ale za to po spektaklu – oklaski, uściski, gratulacje. Burmistrz Zbigniew Suchyta dziękował wdzięcznym słowem rymowanym, całował po rękach, rozdawał słodkości i radośnie poklepywał po plecach ( w zależności od zasług). Wreszcie byliśmy dopieszczeni – pani Gienia otoczyła nas troską i serdecznością, panowie akustycy urzekli profesjonalizmem a publiczność wykazała zrozumienie dla naszej potrzeby pochwał.
    Dopełnieniem wędrówki był występ 8 marca w świdnickim teatrze. Prawie połowa grupy teatralnej wzięła udział w widowisku „Być kobietą”. Pod okiem Marii i Wojtka Skiślewiczów dziewczyny tańczyły, prezentowały stroje i wdzięki, a przede wszystkim doskonale bawiły publiczność. Ileż było radości, wybuchów śmiechu, oklasków, wspólnego śpiewania Z widowni co chwilę rozlegało się „Brawo! Brawo!” Nadszedł tak długo oczekiwany moment. Wreszcie przyszła! To był niezapomniany wieczór!
    Następnego dnia opadły emocje, kurz pokrył scenę. Sława? No cóż, jest ulotna. Pewnie pobiegła dalej szukać naiwnych, żeby im zawrócić w głowie. A nam została satysfakcja z dobrze wykonanej teatralnej roboty i … zdarte buty. Do zobaczenia na trasie.